Morning
Blijf op de hoogte en volg Lonneke van Welie
09 April 2019 | Suriname, Paramaribo
Nieuwe poging om verhaal te plaatsen...
Aangekomen in Trinidad!
Noujaaa, als we de weegschaal op het vliegveld van Paramaribo moeten geloven zijn we allebei afgevallen.
Als ik me dan bedenk wat we hier allemaal gegeten hebben aan roti, bami, nasi met pindasausjes, saoto, roomhoorntjes, pitjel, bakkabana enz. klinkt me dat vreemd in de oren.
Meerdere warme maaltijden op een dag was no prob.
Ook onze tassen zijn nog nooit zo licht geweest maar puilden evengoed uit, dus Chris, ik heb oew bloembukske achtergelaten (en de rest)
Su is weer fijn geweest.
3 Maanden zijn voorbij gevlogen.
Werk was in mijn geval leuk, op alle plekken.
Uiteraard liepen zaken door omstandigheden overal weer ‘s anders dan verwacht (om maar ‘s lekker vaag te doen)
Jan vond het zwaar en wat tegenvallen, heeft het wel naar zijn zin gehad maar oh wat issie toe aan vakantie.
Heeftie 2 jaar ontbeert, dus hoogste tijd.
Hij loopt nu nog een beetje onrustig te drentelen (waar ik handig op inspeel, “Jan, neem je in je drentel nog een bakje koffie voor me mee?”) maar de rollen zullen zo wel een x omgedraaid worden.
Werken bij tehuis v senioren was bijz leuk.
Wat een partij gezellige opama's ben ik er tegengekomen en opvallend hoeveel v hen die ik hier gesproken heb in het buitenland gewoond hebben of verre reizen hebben gemaakt en dus werd ik al snel met mooie avonturen om de oren geslagen en mocht ik voor ff mee op een tijdreis met een supergastvrije opa.
We reizen via Curaçao naar Miami, vliegen van daaruit naar New York waar we ons tuig inruilen voor een Mercedez Benz waarmee we naar Toronto rijden.
Daar parkeren we ‘m en vliegen we verder naar China, Hongkong en Thailand.
In no-time zoveel tijdzones.
We gaan er langs de brug over de River Kwai en bezoeken daar de diverse internationale begraafplaatsen.
Dan hup door naar Indonesië alwaar meneer een zwerversjongen meevraagt van de straat en hem een uitgebreid bed, bad, en brood geeft en hem in een mooie nieuwe outfit steekt.
De jongen vertrekt de volgende ochtend blij gezind met een doggy-bag uitpuilend met eten voor een week en een nieuwe schoenpoetskist als investering voor de toekomst.
Dagen later zien we de het kereltje in de verte inderdaad schoenen poesten, zij het wel weer in zijn oude vieze kloffie!!!
Meneer kijkt niet op een tijdzone, dus huppakee, we denderen door naar Europa, doen Engeland, Denemarken en Nederland aan (gezellig), vooral in de casino’s gaan we los, tikken Frankrijk en Spanje nog ff aan en nemen het vliegtuig terug naar Suriname (zonder vliegschaamte of jetlag).
Thanks opa.
Een andere oma van 100 jaar en nog “vieve” vertelt over haar mooie jaren in de Caribien.
Ze heeft er 40 jaar gewoond totdat ze een Duitser tegenkwam die met haar op vakantie ging naar haar moederland Suriname, hij werd verliefd op haar en op Su en ze zijn er gebleven.
Een prachtvrouw die zich helder weet uit te drukken in termen als SOS” (same old shit)
Ze is 100 hè!
Ze is zga blind maar
Nou, ze ruikt de duiven die er rondlopen en bij haar binnen de boel willen volpoepen.
Ze zit bijna altijd buiten naast een geopende tuindeur, de duiven zitten zodoende bijna altijd binnen op zoek naar een lekkere roti-kruimel.
Maar dan plots krijgt ze het door zonder ook maar iets te zien en gaat ze dreigend met een vliegenmepper aan de haal, allemaal vanuit haar stoel, niemand is dan veilig, ook ik niet.
Naast het tehuis was ik ook een beetje werkzaam voor het dierenasiel.
Heb verteld over het puppyprogramma bij gehandicapte kids en de kattenafdeling, was de moeite waard.
Het werk in t asiel is fysiek zaar, mogelijk ook door de hitte, mensen werken er gemiddeld 6 dagen per week waardoor het ‘a way of life’ wordt.
Salaris, voeding en medische voorzieningen voor de beestjes, onderhoud, sterilisatie etc, alles wordt betaald via sponsoring.
Respect voor dit clubje.
Ook vanwege de vele schrijnende gevallen.
Zijn het de ene dag piepjonge katjes in een emmer die voor de poort van het asiel gedropt worden tijdens een dikke regenbui waardoor ze half verzopen in die emmer liggen, dan is het de volgende dag weer een hond met een gapende wond (lees gat) in zijn nek waar je de maden inziet wandelen,.
Weer een andere x wil je het liefst alle honden en katten knuffelenbuffelen omdat het zo functioneel is daar en er de tijd niet is om de beesten eens lekker aan te halen en dus zitten ze in de kooi te wachten op…tja op wat...een nieuw baasje…of dat ze hun dagelijkse speelkwartier krijgen op het veld waarin ze alles moeten halen wat er te halen valt.
Ik zeg; ga gerust eens naar het dierenasiel een beetje vrijwilligen!
Is een prachtplek met veel liefde voor de beesten.
Zo, nu ist klaar met Su en m’n gebabbel.
Ga over op Polarsteps voor kiekjes.
Voor nu lekker slapen in Trini.
Jan ligt al op 1 oor.
Ik ga voor de kruin.
Truste
Xxx
Aangekomen in Trinidad!
Noujaaa, als we de weegschaal op het vliegveld van Paramaribo moeten geloven zijn we allebei afgevallen.
Als ik me dan bedenk wat we hier allemaal gegeten hebben aan roti, bami, nasi met pindasausjes, saoto, roomhoorntjes, pitjel, bakkabana enz. klinkt me dat vreemd in de oren.
Meerdere warme maaltijden op een dag was no prob.
Ook onze tassen zijn nog nooit zo licht geweest maar puilden evengoed uit, dus Chris, ik heb oew bloembukske achtergelaten (en de rest)
Su is weer fijn geweest.
3 Maanden zijn voorbij gevlogen.
Werk was in mijn geval leuk, op alle plekken.
Uiteraard liepen zaken door omstandigheden overal weer ‘s anders dan verwacht (om maar ‘s lekker vaag te doen)
Jan vond het zwaar en wat tegenvallen, heeft het wel naar zijn zin gehad maar oh wat issie toe aan vakantie.
Heeftie 2 jaar ontbeert, dus hoogste tijd.
Hij loopt nu nog een beetje onrustig te drentelen (waar ik handig op inspeel, “Jan, neem je in je drentel nog een bakje koffie voor me mee?”) maar de rollen zullen zo wel een x omgedraaid worden.
Werken bij tehuis v senioren was bijz leuk.
Wat een partij gezellige opama's ben ik er tegengekomen en opvallend hoeveel v hen die ik hier gesproken heb in het buitenland gewoond hebben of verre reizen hebben gemaakt en dus werd ik al snel met mooie avonturen om de oren geslagen en mocht ik voor ff mee op een tijdreis met een supergastvrije opa.
We reizen via Curaçao naar Miami, vliegen van daaruit naar New York waar we ons tuig inruilen voor een Mercedez Benz waarmee we naar Toronto rijden.
Daar parkeren we ‘m en vliegen we verder naar China, Hongkong en Thailand.
In no-time zoveel tijdzones.
We gaan er langs de brug over de River Kwai en bezoeken daar de diverse internationale begraafplaatsen.
Dan hup door naar Indonesië alwaar meneer een zwerversjongen meevraagt van de straat en hem een uitgebreid bed, bad, en brood geeft en hem in een mooie nieuwe outfit steekt.
De jongen vertrekt de volgende ochtend blij gezind met een doggy-bag uitpuilend met eten voor een week en een nieuwe schoenpoetskist als investering voor de toekomst.
Dagen later zien we de het kereltje in de verte inderdaad schoenen poesten, zij het wel weer in zijn oude vieze kloffie!!!
Meneer kijkt niet op een tijdzone, dus huppakee, we denderen door naar Europa, doen Engeland, Denemarken en Nederland aan (gezellig), vooral in de casino’s gaan we los, tikken Frankrijk en Spanje nog ff aan en nemen het vliegtuig terug naar Suriname (zonder vliegschaamte of jetlag).
Thanks opa.
Een andere oma van 100 jaar en nog “vieve” vertelt over haar mooie jaren in de Caribien.
Ze heeft er 40 jaar gewoond totdat ze een Duitser tegenkwam die met haar op vakantie ging naar haar moederland Suriname, hij werd verliefd op haar en op Su en ze zijn er gebleven.
Een prachtvrouw die zich helder weet uit te drukken in termen als SOS” (same old shit)
Ze is 100 hè!
Ze is zga blind maar
Nou, ze ruikt de duiven die er rondlopen en bij haar binnen de boel willen volpoepen.
Ze zit bijna altijd buiten naast een geopende tuindeur, de duiven zitten zodoende bijna altijd binnen op zoek naar een lekkere roti-kruimel.
Maar dan plots krijgt ze het door zonder ook maar iets te zien en gaat ze dreigend met een vliegenmepper aan de haal, allemaal vanuit haar stoel, niemand is dan veilig, ook ik niet.
Naast het tehuis was ik ook een beetje werkzaam voor het dierenasiel.
Heb verteld over het puppyprogramma bij gehandicapte kids en de kattenafdeling, was de moeite waard.
Het werk in t asiel is fysiek zaar, mogelijk ook door de hitte, mensen werken er gemiddeld 6 dagen per week waardoor het ‘a way of life’ wordt.
Salaris, voeding en medische voorzieningen voor de beestjes, onderhoud, sterilisatie etc, alles wordt betaald via sponsoring.
Respect voor dit clubje.
Ook vanwege de vele schrijnende gevallen.
Zijn het de ene dag piepjonge katjes in een emmer die voor de poort van het asiel gedropt worden tijdens een dikke regenbui waardoor ze half verzopen in die emmer liggen, dan is het de volgende dag weer een hond met een gapende wond (lees gat) in zijn nek waar je de maden inziet wandelen,.
Weer een andere x wil je het liefst alle honden en katten knuffelenbuffelen omdat het zo functioneel is daar en er de tijd niet is om de beesten eens lekker aan te halen en dus zitten ze in de kooi te wachten op…tja op wat...een nieuw baasje…of dat ze hun dagelijkse speelkwartier krijgen op het veld waarin ze alles moeten halen wat er te halen valt.
Ik zeg; ga gerust eens naar het dierenasiel een beetje vrijwilligen!
Is een prachtplek met veel liefde voor de beesten.
Zo, nu ist klaar met Su en m’n gebabbel.
Ga over op Polarsteps voor kiekjes.
Voor nu lekker slapen in Trini.
Jan ligt al op 1 oor.
Ik ga voor de kruin.
Truste
Xxx
