Berg & Dal, Bigi Pan & dogs

Hoihoi

Zo langzaam dingen verlopen in Su, zo snel gaat de tijd hier, typisch.
Nog ff en we zitten weer aan de Hollandse kaakjes Pasen te vieren.
De laatste zaken worden nu afgehandeld en we gaan nog wat trips maken.
Natuurlijk verloopt alles langs de route van de eeuwig babbelende Bami-mevrouw en de blinde Saotosoep-oma en die lieve Roti-meneer die laatst een halve fles alcohol over m´n hand kieperde daar een “stout beesie” me gestoken had in zijn zaak.

We zijn maandag richting Berg & Dal geweest, voorheen een houtplantage en tegenwoordig een prachtig natuurpark waar ze een canopytrail aangelegd hebben en dat betekent fun!
Zwieren op z´n aapjes tussen de boomtoppen, een route van 10 platformen.
Jan eindigde de laatste vliegpartij op de kop, zal wel komen door het beschimmelde brood waar hij die ochtend van heeft zitten happen, de smulkont!
Ook hebben we er lekker gekayakt…row row row the boat gently down the stream, tussen de piranha´s, dat dan weer wel.
“In principe gaan we elkaar dus niet uit de bootjes gooien” roept de kayakjuf nog nadrukkelijk die het broeierige sfeertje haarscherp aanvoelt. Drie tellen later geef ik Jan per ongeluk, zo handig als ik ben, met m´n roeispaan een tikkie en moet hem weer als de wiedeweerga, gezien de piranha’s, het bootje intrekken.
We zijn nu los.
Tjonge wat een sportdag!

In de avonduren komen we weer aan in Para en zien we langs de kant van de weg een hond shakend liggen met een kapot pootje vol bloed.
Hij lijkt niet veel meer te kunnen.
Auto-ongeluk? Het is een drukke weg overdag.
Geen eigenaar te zien…
Thuis gekomen bel ik direct de dierenambulance en begeef me weer naar de hond.
Krijg geen gehoor, hondenasiel…geen gehoor, dierenbescherming…bij hen krijg ik een telefoonnummer van een dierenarts.
Deze dierenarts is net z´n deuren aan t sluiten en dus word ik doorverwezen naar een collega.
Deze collega heeft het erg druk en kan niet direct langskomen, of ik misschien met het beestje achterop de fiets…
Later belde hij me terug voor het nummer van ene mevrouw Cynthia Ashruf van de Henk Abrahamstichting.
Zij is dé Beschermengel van alle beesten van Paramaribo, misschien wil zij het beestje komen ophalen?
Dus ik bel deze Engel en al snel kom ik erachter dat ik hier te maken heb met een heftige dame die geen blad voor de mond neemt.
Mensen, daar is ze klaar mee, maar beesten…dát is haar passie.
Na een Surinaams kwartiertje komt ze aangescheurd met haar truck, ik hoor haar al van verre aankomen.
“Ja, ik stond op het punt om een zieke miereneter te bezoeken, maar dit heeft voorrang” zegt ze heel beslist.
Het beestje is bang maar uiteindelijk weet ze ‘m op de juiste manier op te pakken en naar de auto te verplaatsen.
Superwoman! Ik hou nu al van haar.
Ze zegt alle honden van Paramaribo te kennen, daar ze vaak de beestjes steriliseert en bijvoedt.
Deze dog is in principe een beetje van de straat en een beetje van het belastingkantoor, weet ze me te vertellen.
We gaan naar de dierenarts die hem een pijnkiller geeft en meldt dat het pootje vanzelf wel weer goed komt.
Zolang het geen open botbreuk is, wordt het ook niet geopereerd.
Veel honden redden het op deze Surinaamse manier wel.
Zelf heeft Cynthia thuis 3 blije honden met 3 poten (per hond dan hè).
Ik voel een liedje opkomen..
Dusss, ik zie dat het beestje weer wat levendiger wordt en naar de voorbank weet te klimmen, das een verdomd goed spuitje geweest!
We brengen hem terug naar het belastingkantoor waar C. de nachtwacht van het kantoor van info voorziet.
Hij weet te vertellen dat deze dog vanmiddag ruzie heeft gehad met een andere belastinghond vanwege een teefje die sinds kort ook op het terrein woont.
“Tsja, het is ook overal hetzelfde…mannetjes vechten om de vrouwtjes,” zucht hij.
C. meldt dat ze het teefje overmorgen komt halen voor sterilisatie en ik ben opgelucht.
Een uur later fiets ik er weer langs en zie dat de hond wederom op dezelfde plek ligt buiten het kantoorterrein!
Blijkt dat hij verjaagd is door het andere mannetje en zich niet meer mag laten zien.
Die nacht regent het hard en veel, zo heb ik het lang niet meer meegemaakt.
De volgende dag is het beestje nergens meer te bekennen.
Pas s avonds als ik hem met wat lekkers lokken wil, spotten we hem achteraf.
Binnen 2 minuten heeft hij een groot blik vlees verorberd, de likkebaard.
Naar horen zeggen, heeft hij vanmorgen weer gevochten met het andere mannetje op het terrein welke nu bloedt aan zijn kop…
Een gebed zonder eind? Wordt vervolgd…

Het is inmiddels enkele dagen later en volgens de nachtdienst is de dog er vanavond met het vrouwtje tussenuit gepiept, mank en wel.
Hahaaa, laat die andere macho het niet horen.

Nickerie.
Het is vrijdagochtend, we hebben een auto gehuurd en zijn vertrokken naar het westen des lands.
In die contreien ligt een groot meer in een natuurreservaat, Bigi Pan, waar het wemelt van de vogels.
We gaan er een nachtje slapen in een houten hut op palen midden op het meer, basic en leuk.
We gaan vogelen in een klein bootje bij zonsondergang en zien roze Flamingo´s in een grote zwerm opvliegen om aan de kust de nacht door te brengen.
Het zijn net zwarte ranke twijgjes met roze vleugeltjes, prachtig.
Ook de beschermde rode ibis maakt het vogelspotten bijzonder, wat een beauty´s en wat lijken ze fluoriserend en nep.
`S avonds bij de schemering groeperen de ibissen en witte reigers zich eerst om gezamenlijk de oversteek over het water te maken om vervolgens in de bomen de nacht door te brengen.
´S morgens voor dag en dauw gaan we het ontwaken van de troelekes meemaken en je weet niet wat je ziet.
We wachten...en wachten... en dan...roetsssj…een harde zucht.
Uit het niets stijgen ze plotseling massaal op en het lijkt te sneeuwen, de lucht zit zover je kijken kunt vol met wit met rode vlokken, vlekken, vlakken, het dwarrelt voor je ogen.
Zo wil ik de dag graag beginnen.

In de avonduren wanneer het donker wordt, vertrekken we voor een alligatortour.
Er gaat een veelbelovende stok mee met een ijzeren draad eraan voor de vangst.
Spannend!
We varen over het meer langs de oevers, geulen en onder het groen van de jungle door en verdamd nochmal, daar hebben we een slang in een mooie krul aan een tak boven ons hangen.
Prachtig.
De bootsman vertelt hoe giftig deze is en ik stel voor dat het een mooi moment is om weer verder te varen.
Helaas hebben we geen alligator meer gezien, maar gelukkig hebben we wel een plens regen op de kop gehad.
Ook mooi!
De volgende dag gaan we vissen uit de netten halen met een Surinaamse familie die met ons op hetzelfde platform logeert.
Opa start de dag met een scheut rum in zijn koffie en steekt een flinke Cubaanse sigaar aan.
Hij is werkzaam bij de explosievendienst!!!
Wanneer we met het vissersbootje middenin een wolkbreuk zitten, blijft zijn sigaar dan ook gewoon doorroken.
Halverwege onze tocht knallen we plots op een boomstronk in het water en de boot zegt onheilspellend KRAK!
We zijn gestrand!
Wedden dat we nu wèl alligators tegenkomen?
Direct komt er water door de bodem gesijpeld en na wat geklungel onze zijde en wat vakmanschap kapiteinszijde (hij gooit een paar klatsen klei van de bodem van het meer op de scheur in de boot) en we kunnen weer, Schip Ahoy.
Visnetten worden geleegd, dikke krabben worden vanwege knipgevaar eerst ontdaan van hun 2 scharen en krijgen dan een optater waardoor ze bewusteloos neervallen, om daarna weer bij te komen en met een dubbele hersenschudding hun dood mogen afwachten.
Vissen hebben het niet beter en blijven tevergeefs de hele reis bluppen op de bodem van de boot.
De krabben zie je in Para weer als nesten bij elkaar hangen op de markten in de hete zon, still alive… “Kunnen ze alvast wennen aan het levend gekookt worden”, vertelt de marktkoopman grinnikend.
Niets nieuws onder de zon, maar het blijft no fun.

Deze trip is synoniem aan het verblijf in Suriname; het mooie heeft zich nog maar net aangediend of je ziet alweer wat schrijnends aan je voorbij trekken.
Het gaat continu af en aan…verhalen te over.
Je fiets ’s morgens door het groen en bent vol van de blauwe hemel met z’n vroege vogels totdat je het gekrijs hoort van 3 grote bontgekleurde ara’s in een piepklein kooitje op een balkonnetje. (zo klein dat ze nauwelijks hun vleugels strekken kunnen)
Je arriveert vrolijk op je werkplek maar dan word je je weer bewust van het kindje die we amper anders kennen dan slapend of huilend, al jarenlang.
Je bewondert een mooi blommetje aan een oever en vervolgens zie je een dode hond in het water liggen.
Fiets je door de prachtige natuur, eindigt de doodlopende weg in een enorme vuilnisbelt.
Ga je ’s nachts naar een strand om op gepaste afstand stille getuige te mogen zijn van de grote zeeschildpadden die eieren leggen, een intiem, mooi proces, komen daar 2 bulldozers luidruchtig aangereden (vriendjes van Bouterse met een exclusieve graafvergunning!) met dikke bouwlampen aan, wat ten strengste verboden is tijdens het broedseizoen van deze zogenaamd beschermde schildpadden.
Absurd!
Het lijkt Suske & Wiske en de Brute Broedverstoorders wel.
Schildpadden raken verward door het licht in de nacht waardoor ze abrupt stoppen met eieren leggen en de zee weer induiken…dikkedoei!
Die zie je voorlopig niet terug.

En zo gaan de dagen maar door, ze zijn alles behalve vlak hier in Suriname wat ook mooi is natuurlijk.
We zijn er nog niet op uitgekeken op dit Switi Sranan Kondre.

Inmiddels zie ik dat de bloemen ook weer geplukt zijn in onze tuin.
Onze buuropa houdt de boel goed bij, daar kun je tenminste op rekenen.

Fijn weekend en tot snel,
Groeten Juan Alvarez del Torro & Lon