laatste tripje
Blijf op de hoogte en volg Lonneke van Welie
02 December 2015 | Suriname, Paramaribo
Dagdag,
Nog een klein laatste verhaaltje … dan ist klaar, beloofd.
Morgenavond vliegen we weer aan.
Afgelopen dagen hebben we wederom gefietst in het bosachtige district Commewijne, daar ist zó fijne.
Nou ja, op de vastgebonden aapjes aan een boom na.
Wel hebben de honden zich daar, vanwege de uitgestrektheid, een wat groter territorium toegeëigend waardoor we weer geregeld achterna zijn gezeten.
Grappig, dat telkens als m’n dappere Jan z’n teand liet zien, ze hier eigenlijk wel van onder de indruk bleken (ik ook).
Zag trouwens nog een hond een drolletje draaien op een voetbalveldje precies middenin de goal, hij zat nét mooi over de streep, 1-0.
De terugweg zijn we by bike de big Bosjesbrug overgegaan…tadaaaa….
Nouja, het was meer lopen dan fietsen, met bovenop de brug prachtig uitzicht over Paramaribo.
De stad langs de Surinamerivier met alleen laagbouw waardoor je er altijd wel een windje voelt waaien, mooi gelegen in het groen.
Inmiddels hebben we de terugweg aanvaard en deze is wel erg voorspoedig verlopen vanwege een kaarsje welke vader van Welie speciaal voor ons opgestoken had.
In het vliegtuig zit ik naast een 50 plusstel, Surinaamse Nederlanders van hindoestaanse afkomst.
Daar we opvallend genoeg alle 3 een veganistische maaltijd besteld hebben, zij vanwege hun geloof, gaat het gesprek al snel over eten en laten we zeggen dat dit de verdere vlucht zo gebleven is.
Ze hangt zo goed als in m’n toch al te kleine stoeltje, lekker “gezellig” tegen me aan geleund, zo blij dat ze ff babbelen kan over taartjes, speciale koffietjes, wel of geen vlees, afvallen wat haar maar niet lukken wil en de lievelingsgerechten van haar kinderen.
“Kijk ’s wat een lekkere bonbonnetjes ik voor m’n kleinkinderen gekocht heb.”
Ik denk nog “die gaan de kinderen nooit zien.”
Ik sla al haar tips, tops en recepten op en meld na enkele uren dak toch echt ff ga slapen.
Na een uurtje is er wat turbulentie en ik maak lazy 1 oog open en dát had ze toch mooi ff gezien…”balen hè, dat we nog geen koffie hebben gehad!” klaagt ze en ze wil weer lekker gaan doorpakken over drankjes.
Ik laat snel m’n oog weer dichtvallen en slaap zogenaamd weer verder.
Wanneer de koffie met lekkers dan toch eindelijk geserveerd wordt en ik m’n ogen open, is het eerste wat ze zegt: “Weet je dat je broodjes pindakaas zo lekker kunt soppen in n kopje thee?” en ze duwt een stuk taart in de mond van haar man die nog onder zeil is: ”Wakker worden, koffie”, gilt ze.
Dit is de verdere reis zo doorgegaan en bij het afscheid laat ze nog vallen dat ze snel een keer de kant van Gennep opkomt: ”Wel op z’n Surinaams hè, dus mét een lekker hapje”, roept ze me nog na….
“Kannie wachten“ roep ik terug, maar ze hoort me niet meer, druk dat ze is met het doosje bonbonnetjes van rode strik te ontdoen.
Tot zo...
Nog een klein laatste verhaaltje … dan ist klaar, beloofd.
Morgenavond vliegen we weer aan.
Afgelopen dagen hebben we wederom gefietst in het bosachtige district Commewijne, daar ist zó fijne.
Nou ja, op de vastgebonden aapjes aan een boom na.
Wel hebben de honden zich daar, vanwege de uitgestrektheid, een wat groter territorium toegeëigend waardoor we weer geregeld achterna zijn gezeten.
Grappig, dat telkens als m’n dappere Jan z’n teand liet zien, ze hier eigenlijk wel van onder de indruk bleken (ik ook).
Zag trouwens nog een hond een drolletje draaien op een voetbalveldje precies middenin de goal, hij zat nét mooi over de streep, 1-0.
De terugweg zijn we by bike de big Bosjesbrug overgegaan…tadaaaa….
Nouja, het was meer lopen dan fietsen, met bovenop de brug prachtig uitzicht over Paramaribo.
De stad langs de Surinamerivier met alleen laagbouw waardoor je er altijd wel een windje voelt waaien, mooi gelegen in het groen.
Inmiddels hebben we de terugweg aanvaard en deze is wel erg voorspoedig verlopen vanwege een kaarsje welke vader van Welie speciaal voor ons opgestoken had.
In het vliegtuig zit ik naast een 50 plusstel, Surinaamse Nederlanders van hindoestaanse afkomst.
Daar we opvallend genoeg alle 3 een veganistische maaltijd besteld hebben, zij vanwege hun geloof, gaat het gesprek al snel over eten en laten we zeggen dat dit de verdere vlucht zo gebleven is.
Ze hangt zo goed als in m’n toch al te kleine stoeltje, lekker “gezellig” tegen me aan geleund, zo blij dat ze ff babbelen kan over taartjes, speciale koffietjes, wel of geen vlees, afvallen wat haar maar niet lukken wil en de lievelingsgerechten van haar kinderen.
“Kijk ’s wat een lekkere bonbonnetjes ik voor m’n kleinkinderen gekocht heb.”
Ik denk nog “die gaan de kinderen nooit zien.”
Ik sla al haar tips, tops en recepten op en meld na enkele uren dak toch echt ff ga slapen.
Na een uurtje is er wat turbulentie en ik maak lazy 1 oog open en dát had ze toch mooi ff gezien…”balen hè, dat we nog geen koffie hebben gehad!” klaagt ze en ze wil weer lekker gaan doorpakken over drankjes.
Ik laat snel m’n oog weer dichtvallen en slaap zogenaamd weer verder.
Wanneer de koffie met lekkers dan toch eindelijk geserveerd wordt en ik m’n ogen open, is het eerste wat ze zegt: “Weet je dat je broodjes pindakaas zo lekker kunt soppen in n kopje thee?” en ze duwt een stuk taart in de mond van haar man die nog onder zeil is: ”Wakker worden, koffie”, gilt ze.
Dit is de verdere reis zo doorgegaan en bij het afscheid laat ze nog vallen dat ze snel een keer de kant van Gennep opkomt: ”Wel op z’n Surinaams hè, dus mét een lekker hapje”, roept ze me nog na….
“Kannie wachten“ roep ik terug, maar ze hoort me niet meer, druk dat ze is met het doosje bonbonnetjes van rode strik te ontdoen.
Tot zo...
