Bonaire
Blijf op de hoogte en volg Lonneke van Welie
19 Maart 2016 | Suriname, Paramaribo
Hi die hi
Eindelijk zitten we dan met onze derriére in Bonaire.
Goed toeven hier.
We wonen in het hoofstadje Kralendijk in de wijk Republiek op een hoger gelegen plek alwaar je een fraai uitzicht hebt over de zee en jawel 'we sien savonds de son in de see sakkuh.'
Onze veranda is omgeven door een mooi lapje tuin welke nogal wat vogels aantrekt zoals een verliefd duivenkoppel, kolibrietjes en 2 aanstellerige papegaaien die zojuist langs Jan opscheerden.
Een lust voor het oog en oor.
Smorgens word je wakker gekoerd en gefloten, top!
Heute hebben we een hike gemaakt naar Seru largu, 1 van de hoogste punten alhier.
Jan heeft, itt vroeger op school, altijd wat met het hoogste punt en Jan
zou Jan niet heten als hij niet de minst toegankelijke route zou opsnorren.
Dus eenmaal aan de rand van een ravijn (Jan zal zeggen welk ravijn?) moest er eerst naar beneden geklommen worden, je weet wel, eerst de diepe dalen en dan pas de beloofde bergen.
Uiteraard liep ik weer s enorm goed voorbereid op m´n flipfloppers op een doornen pad.
Dacht een spijker in m´n voet te hebben, nee hoor, gewoon een doorn van 3 cm die door m´n zool was gejast, en toen was het dál nog niet eens in zicht!
Nouja wat zal ik zeggen, de afdaling verliep zodanig dat ik me zo nu en dan moest vastgrijpen aan een cactus, ik had de keus tussen doornenstuiken en cactussen, dus tsja wat kies je dan!
Na alle doornen, pikkers, schuifpartijen en stofwolken te hebben doorstaan bij de afdaling hoefde ik mezelf alleen nog maar over een puntig hekwerk te hijsen waar gelukkig alleen m´n jurkje aan opengehaald is.
Eénmaal weer aan de klim begonnen, zag ik een groot zwart gedaante in de verte op de berg…nee hè.. loslopende dogs…zó geen zin in!
Heb een lading losliggende keier in m´n tas geladen, voorbereid op t loslopend wild.
Eenmaal boven op de berg bleek het een geit te zijn.
Een geit! Heb ik daarvoor met al die kilo´s lopen zeulen?
Eenmaal thuis kwam ik erachter dat er nog n paar kilo´s aan stenen was achtergebleven in m´n tas…ajoh hou wel van een bietje onnodig afzien op vakantie.
Inmiddels is ons logeetje Christel gearriveerd en ze ligt al een paar nachten te vloeken en te rommelen op een stretcher als een heuse prinses op de erwt.
Verder ziet ze er na 1 dag Bonaire al uit als een kreeft in de hogedrukpan en heeft ze vanochtend tijdens een sportief momentje een buikschuiver over de keikes van Bonaire gemaakt waardoor ze op haar arm een wond heeft gelijkende “Klein Bonaire”.
Wanne entree…welkom Chris!
Zijn van de week naar het donkey sanctuary geweest, een mooi initiatief waar meer dan 600 eens kansloze ezels opgevangen worden.
Deze beesten zijn door de Spanjaarden ooit als werkpaarden naar dit eiland gebracht maar ze zijn er eigenlijk niet op gebouwd om hier in de droogte te overleven en dus tref je ze nogal eens zwaar vermagerd en ziek aan.
Ze leven in het wild en veroorzaken geregeld verkeersongelukken daar ze plots de weg oversteken.
Vooral de mannetjes hebben er een handje van om nietsontziend achter de vrouwtjes aan te rennen.
Zodoende worden de mannetjes zoveel mogelijk gevangen, gecastreerd en weer teruggezet in het wild wat zo’n driekwart minder verkeersongelukken geeft.
Maar helaas is dit sinds kort verboden door de regering, deze macho’s vinden de daling van ongelukken minder van belang dan het idee van een castratie!!!
Bij de ezelopvang mochten we met de auto als een soort van safari ons door de ezelstoet begeven…leuk!
Wij gewapend met 5000 wortelen kriskrassend door het park….maar d´r was bijna geen doorkomen aan joh!
Die ezels vonden het maar wat gezellig en waren nogal gefocust op de wortelen en dus bleven ze dralen om die auto.
Maar Jan wilde dóór…en dus gingen we door …. en de ezels ook.. achter die wortels aan…en Jan scheuren joj, het waren wij of de ezels.
Een ezel heeft zeker een half uur mee gegaloppeerd, gaf het niet op, zó dwars als een ezel, het werd bijna eng.
Jan ging tekeer en trapte het pedaal nog n x op z´n staart onder regie van Christel die de spanning bijna te veel werd.
(Jan en Christel hebben elkaar sowieso wel gevonden als het om ezels, geiten en muggen gaat.)
Tijdens deze wilde achtervolging werden wortels uit m´n handen gerukt door de beesten en telkens als ik voor deze roversbende de ramen wilde sluiten, zat er weer een ezelsoor- of muil tussen…er werd geschreeuwd en gegild van angst en pret, dah ging allemaal samen.
Na enkele stevige stofwolken achtergelaten te hebben, zijn we beland bij de bejaardenafdeling en de kraamkamer.
Ook geen flauwe bedoeling daar.
Een klein weesje van 3 weken oud wordt er volop gekoesterd en ook de zieke ezels kunnen in een aparte weide rustig herstellen.
Zo fijn dat zo’n klein clubje een stichting als deze willen runnen, een pens werk wat allemaal bekostigd wordt via fondswerving daar de regering z’n belofte niet meer nakomt.
www.donkysanctuary.com
S’avonds bij ons huisje krijgen we onaangekondigd bezoek van 6 wilde ezels.
Ik loop gelijk opgewonden te rennen met bakken water en uiteraard wortels, totdat ze er een potje van gaan maken en de kliko’s omver schoppen en aan de haal gaan met de vuilniszakken ….(”Kijk, die komme d’r wel”) … en Jan en Christel weer zo nodig moeten optreden en ze de schrik op het lijf jagen.
“Gij ok met oew verrekte ezels, Lon!”
Tssss
Jan bevalt het overigens prima met 2 vrouwen op stap.
Het is al geregeld voorgevallen dat Chris net iets eerder als ik de auto instapt en dat jannus aanrijdt…z’n eigen vrouw achterlatend, steigerend met alle tassen passen en jassen…
Verder hebben we het nationaal park aangedaan, er een oude vulkaan beklommen en een stijve linkse eraan overgehouden, ons van snorkelhol naar snorkelhol verplaatst in de turquoise zee en gezellig meegezwommen met een zeeschildpad, zandkorrels geteld, een yogaatje op z’n tijd gedaan, ons verbaasd over de Amerikanen die hier aanmeren met cruiseschepen en in korte tijd het eiland domineren en ook hebben we lekker tóch nog Surinaams gegeten.
Nou jullie weer...
Voor nu adios Xx
Eindelijk zitten we dan met onze derriére in Bonaire.
Goed toeven hier.
We wonen in het hoofstadje Kralendijk in de wijk Republiek op een hoger gelegen plek alwaar je een fraai uitzicht hebt over de zee en jawel 'we sien savonds de son in de see sakkuh.'
Onze veranda is omgeven door een mooi lapje tuin welke nogal wat vogels aantrekt zoals een verliefd duivenkoppel, kolibrietjes en 2 aanstellerige papegaaien die zojuist langs Jan opscheerden.
Een lust voor het oog en oor.
Smorgens word je wakker gekoerd en gefloten, top!
Heute hebben we een hike gemaakt naar Seru largu, 1 van de hoogste punten alhier.
Jan heeft, itt vroeger op school, altijd wat met het hoogste punt en Jan
zou Jan niet heten als hij niet de minst toegankelijke route zou opsnorren.
Dus eenmaal aan de rand van een ravijn (Jan zal zeggen welk ravijn?) moest er eerst naar beneden geklommen worden, je weet wel, eerst de diepe dalen en dan pas de beloofde bergen.
Uiteraard liep ik weer s enorm goed voorbereid op m´n flipfloppers op een doornen pad.
Dacht een spijker in m´n voet te hebben, nee hoor, gewoon een doorn van 3 cm die door m´n zool was gejast, en toen was het dál nog niet eens in zicht!
Nouja wat zal ik zeggen, de afdaling verliep zodanig dat ik me zo nu en dan moest vastgrijpen aan een cactus, ik had de keus tussen doornenstuiken en cactussen, dus tsja wat kies je dan!
Na alle doornen, pikkers, schuifpartijen en stofwolken te hebben doorstaan bij de afdaling hoefde ik mezelf alleen nog maar over een puntig hekwerk te hijsen waar gelukkig alleen m´n jurkje aan opengehaald is.
Eénmaal weer aan de klim begonnen, zag ik een groot zwart gedaante in de verte op de berg…nee hè.. loslopende dogs…zó geen zin in!
Heb een lading losliggende keier in m´n tas geladen, voorbereid op t loslopend wild.
Eenmaal boven op de berg bleek het een geit te zijn.
Een geit! Heb ik daarvoor met al die kilo´s lopen zeulen?
Eenmaal thuis kwam ik erachter dat er nog n paar kilo´s aan stenen was achtergebleven in m´n tas…ajoh hou wel van een bietje onnodig afzien op vakantie.
Inmiddels is ons logeetje Christel gearriveerd en ze ligt al een paar nachten te vloeken en te rommelen op een stretcher als een heuse prinses op de erwt.
Verder ziet ze er na 1 dag Bonaire al uit als een kreeft in de hogedrukpan en heeft ze vanochtend tijdens een sportief momentje een buikschuiver over de keikes van Bonaire gemaakt waardoor ze op haar arm een wond heeft gelijkende “Klein Bonaire”.
Wanne entree…welkom Chris!
Zijn van de week naar het donkey sanctuary geweest, een mooi initiatief waar meer dan 600 eens kansloze ezels opgevangen worden.
Deze beesten zijn door de Spanjaarden ooit als werkpaarden naar dit eiland gebracht maar ze zijn er eigenlijk niet op gebouwd om hier in de droogte te overleven en dus tref je ze nogal eens zwaar vermagerd en ziek aan.
Ze leven in het wild en veroorzaken geregeld verkeersongelukken daar ze plots de weg oversteken.
Vooral de mannetjes hebben er een handje van om nietsontziend achter de vrouwtjes aan te rennen.
Zodoende worden de mannetjes zoveel mogelijk gevangen, gecastreerd en weer teruggezet in het wild wat zo’n driekwart minder verkeersongelukken geeft.
Maar helaas is dit sinds kort verboden door de regering, deze macho’s vinden de daling van ongelukken minder van belang dan het idee van een castratie!!!
Bij de ezelopvang mochten we met de auto als een soort van safari ons door de ezelstoet begeven…leuk!
Wij gewapend met 5000 wortelen kriskrassend door het park….maar d´r was bijna geen doorkomen aan joh!
Die ezels vonden het maar wat gezellig en waren nogal gefocust op de wortelen en dus bleven ze dralen om die auto.
Maar Jan wilde dóór…en dus gingen we door …. en de ezels ook.. achter die wortels aan…en Jan scheuren joj, het waren wij of de ezels.
Een ezel heeft zeker een half uur mee gegaloppeerd, gaf het niet op, zó dwars als een ezel, het werd bijna eng.
Jan ging tekeer en trapte het pedaal nog n x op z´n staart onder regie van Christel die de spanning bijna te veel werd.
(Jan en Christel hebben elkaar sowieso wel gevonden als het om ezels, geiten en muggen gaat.)
Tijdens deze wilde achtervolging werden wortels uit m´n handen gerukt door de beesten en telkens als ik voor deze roversbende de ramen wilde sluiten, zat er weer een ezelsoor- of muil tussen…er werd geschreeuwd en gegild van angst en pret, dah ging allemaal samen.
Na enkele stevige stofwolken achtergelaten te hebben, zijn we beland bij de bejaardenafdeling en de kraamkamer.
Ook geen flauwe bedoeling daar.
Een klein weesje van 3 weken oud wordt er volop gekoesterd en ook de zieke ezels kunnen in een aparte weide rustig herstellen.
Zo fijn dat zo’n klein clubje een stichting als deze willen runnen, een pens werk wat allemaal bekostigd wordt via fondswerving daar de regering z’n belofte niet meer nakomt.
www.donkysanctuary.com
S’avonds bij ons huisje krijgen we onaangekondigd bezoek van 6 wilde ezels.
Ik loop gelijk opgewonden te rennen met bakken water en uiteraard wortels, totdat ze er een potje van gaan maken en de kliko’s omver schoppen en aan de haal gaan met de vuilniszakken ….(”Kijk, die komme d’r wel”) … en Jan en Christel weer zo nodig moeten optreden en ze de schrik op het lijf jagen.
“Gij ok met oew verrekte ezels, Lon!”
Tssss
Jan bevalt het overigens prima met 2 vrouwen op stap.
Het is al geregeld voorgevallen dat Chris net iets eerder als ik de auto instapt en dat jannus aanrijdt…z’n eigen vrouw achterlatend, steigerend met alle tassen passen en jassen…
Verder hebben we het nationaal park aangedaan, er een oude vulkaan beklommen en een stijve linkse eraan overgehouden, ons van snorkelhol naar snorkelhol verplaatst in de turquoise zee en gezellig meegezwommen met een zeeschildpad, zandkorrels geteld, een yogaatje op z’n tijd gedaan, ons verbaasd over de Amerikanen die hier aanmeren met cruiseschepen en in korte tijd het eiland domineren en ook hebben we lekker tóch nog Surinaams gegeten.
Nou jullie weer...
Voor nu adios Xx
-
19 Maart 2016 - 15:32
Mom:
Geen betere volgeling in de lijdensweek dan Lonneke,; ezels en doornen op haar pad en dan de berg Golgotha beklimmen, dit op nog minder dan sandalen, slippers notabene!
Pasen is in 't verschiet!!! -
19 Maart 2016 - 23:45
Trees:
Jullie lopen onderhand met je tong op de schoenen.
Wat een conditie! Dat belooft wat als jullie terug zijn.
