Yang & Long
Blijf op de hoogte en volg Lonneke van Welie
07 Februari 2019 | Suriname, Paramaribo
Hi,
Terug van weggeweest.
We hebben de Surinaamse draad maar weer ‘s opgepakt.
Ik zag dat onze laatste story uit Bonaire 2016 kwam dus tijd voor wat meer actuele wauwel.
8 Januari hebben we weer eens een vliegensvlugge vlucht gehad zonder beloofde storm.
Bij aankomst op Zanderij in Su was de wachtrij uiteraard lang en dus maakte Jan een sprintje richting de kortere 60+ rij.
Hier heeft hij jaren op zitten kijken!
Geloof het of niet, maar hij is er door een boze brommende douanier uitgebonjourd.
“Alleen voor 60 plussers meneer!”
Wat een alleraardigst complimentje.
Zitten inmiddels een maandje in Paramaribo aan de altijd drukke Kwattaweg te wonen in een appartementencomplex en het is weer als vanouds.
Het tempo, je maakt het mee!
Terugschakelen naar de 1 en geregeld in de terug-uit.
Valt sowieso niet mee voor mij, de naam Lon betekent hier hollen-rennen-draven.
Verder is het er niet minder noisy op geworden met de dik opgevoerde brommers met te vaak kapotte knalpijpen, de ingebouwde speakers in auto’s met open ramen, het nauwelijks vooruitkomende verkeer waarbij je minimaal 3x dgs rondom etenstijd een hele rij toeterende Surinamers hebt met daarbovenuit uiteraard hondengeblaf en de Grietjes Bie die hun eigen naam tjielpen vanuit een lekkere palmboom.
Het groen wat overal wil groeien zoals de bananenboom in je achtertuin waar de vogelspin zich schuil houdt om ’s nachts op zoek te gaan naar vers aangekomen Hollands vlees.
Ook de 1e kakkerlak is reeds ingeklokt en de 2e lag op zijn ruggetje langs m’n bed.
We zijn weer terug in dit ‘Switi Sranan’.
Nog steeds is er op elke straathoek wel een Chinees supermarktje te vinden.
De eigenaresse van onze Chinees waar we dagelijks langsgaan heet Yung, ze noemt Jan voor het gemak Yang en mijn naam is Long.
Handig!
Dagelijks smeert ze me haar laatste aanwinst aan en ik trap overal in, graag zelfs, zolang ze het maar mooi brengt.
Nederlands praat ze bijna niet, dus we doen alles in het Chinees.
Vloeiend!
Zaterdagavond was ik in haar winkel en heeft ze me wel 10 x verteld “man Yang mooi, man Yang mooi” en dan lag ze in een deuk.
Mij wilde ze een oud Chineesie aansmeren, maar ik kijk het nog ff aan met munne Yang.
Yang is lekker bezig op de sociale werkplaats van Unu Pikin.
Heeft een lading collega’s daar en vermaakt zich goed.
Weliswaar speelt er nu een akkefiet, cultuurverschillen maken soms geschillen maar dat is hopelijk volgende week opgelost.
Sowieso was het onze geliefde “Tante” die op het lawaai afkwam en ff meldde dat we zo niet met meneer Jan omgaan.
O!
Yang was sowieso weer de gebakken banaan.
Hij had nog geen week gewerkt of daar kwam de huiduitslag weer op de proppen.
3 jaar geleden heeft hij Zika opgelopen, iets waarvoor hij nu resistent zou moeten zijn, maar toch kwamen er dezelfde symptomen opzetten.
Zijn lijf zat weer onder de rode dikke uitslag.
De jeuk was gelukkig snel genoeg onder controle met wat antihistamine.
Nou, toch ook maar ff naar het ziekenhuis bij ons tegenover waar we terecht kwamen in lange rijen, een bomvolle wachtzaal en we van diverse kastjes naar nog veel meer muren gestuurd zijn, om 6 uur later met een anti-allergie-infuusje rijker maar zonder diagnose weer op huis aan te gaan.
Er is in die tijd niet minder dan 5 duizend keer gevraagd aan Jan “wat heb je in godsnaam gegeten dat je er zo uitziet!?”
“Kiep!”
Vervolgens moest je bij de pinken blijven om het niet te laten uitdraaien op het uitwisselen van receptjes!!!
In het kort, zij denken aan een allergie of een varkensgriepje, wij denken aan een Zika-variantje.
Uitslagen zien er gelukkig goed uit en laten geen ontstekingswaarden of allergieën zien en op de Zika-uitslag wachten we nu pas 3 weken!
(bespaar jullie dit verhaal over kastje naar muur en meer meubilair)
Yang heeft nog een Prednisonkuurtje gehad en voelt zich beregoed.
Vrijdag uitslag! Rapapa…
In mijn geval ben ik na 1e dag dierenasiel afdeling dogs al in lappenmand terecht gekomen met waarschijnlijk een liesbreukje en dus ben ik richting de rustigere kattenafdeling gegaan.
Bij de dogs was het nice maar vooral pittig.
Je gaat ‘s morgens de hokken af waar meerdere honden tegen je op springen of het hok uit willen glippen.
Tegelijkertijd draag je 2 a 3 voederbakken die je snel snel nog sneller wilt neerzetten want de dogs hebben nog minder geduld dan ik.
Vervolgens is het uitkijken geblazen dat je in je hurry niet uitglijdt over poepies en plasjes of dat honden elkaars voer verorberen.
Dit noemen ze daar terecht “octopussen”.
Na voedertijd worden de hokken uitgemest, dus schrobben, bewateren enz.
In mijn carrière nog nooit zoveel drollekes voorbij zien komen.
Oké, liesblessure dus verder bij de cats…deze heb ik 2 weken verzorgd, erg verliefd geworden op kittens van de Q (uarantaine) totdat ik ‘s morgens wakker werd met een Odos, een ontzettende dikke ontstoken schouder.
Duh, dit gaat lekker!
Ben nu een week verder met Ibuprofen en coldpacks en ik kan zowaar zelf m’n haar weer kammen, maar bij aan- en uitkleden leen ik Yang z’n hand nog ff.
Gelukkig is het de linker arm die uitgeschakeld is, dus ik kan nog wel assisteren bij het hondenknuffelprogram met gehandicapten.
Heb gelukkig Marja, een Nederlandse vrijwilligster kunnen opsnorren die me hierbij helpt.
Top! Kids vinden het prachtig.
Ook het koken voor de daklozen lukt met 1 arm., (geej hendig zi Harry)
Erg leuk!
Ben afgelopen zondag na het koken de pakketjes mee wezen uitdelen in de stad.
Er wordt een route gereden waarbij er op vaste stekken flink getoeterd wordt en vervolgens verschijnen de dudes vanuit allerlei hoeken en gaten.
Je komt uiteraard verscheidene verhalen tegen, een vrouw met 2 grote honden en een deken, haar huis is net platgebrand en heeft niets meer en zwerft nu rond in Para.
De broer van Para’s rijkste ondernemer rent als hardste op het eten af.
Jonge gasten maar ook een oude opa die niet kan opstaan tijdens het trippen op het trottoir maar nog wel een hand rijkt naar het etensbakje.
Een man hinkend op 1 been, maar de snelheid heeft van een haas daar hij even later op een andere locatie weer present is voor nog een bakkie.
Sommigen slaan resoluut het eten af, eerst moet er gescoord worden op belangrijkere zaken, drugs, dat eten komt wel…of niet.
Deze stichting “Samen Delen” wordt gerund door vrijwilligers die elke zondag voor deze mensen in de keuken staan om hen van een maaltijd te voorzien.
Zij zijn weer afhankelijk van sponsoren zoals zoveel organisaties hiervan afhankelijk zijn.
Het pand waarin gekookt wordt, hoort bij de oude Volksmuziekschool, een prachtig houten koloniaal gebouw wat helaas aan het verpauperen is.
Jan zijn handen jeuken om er weer wat van te maken.
Yuri???!
Ook dit zal door het volk zelf onderhouden moeten worden, er is geen potje voor monumenten of cultureel erfgoed.
Het land zit meer dan ooit in een crisis, een fulltime salaris zit ergens tussen de 200 en 500 euro en bedenk dan dat je een euro betaalt voor 4 tomaten of 1 paprika.
Hoe moet het volk dan nog de extra potjes spekken?
En dus zie je vaak dat men meerdere baantjes heeft en men bedreven is in het hosselen.
Daarnaast wordt er ontzettend veel aan geld en goederen gestuurd vanuit Nederland, hoorde zelfs het dagelijks bedrag van zo’n 250.000 euro.
We hebben het dan over de Nederlandse Surinamers waarvan er zo’n 300.000 in Nederland wonen.
Bijna iedereen hier heeft familie in Nederland wonen.
Maar eh...over hosselen gesproken… vrijdagavond komt ons Christeltje weer spelen voor 2 ½ week.
Ze heeft hier 25 jaar geleden als jong ding stage gelopen bij SOS kinderdorp en in de armen gelegen van een Surinaamse prins in hotel Torarica.
Torarica staat nog steeds fier overeind Chris, en de prins?
Ben benieuwd, ik hou jullie op de hoogte van een evt soap.
wordt vervolgd…
Chris kun je btw een paar van die gootsteenzeefjes meenemen want de KAKkerlakken komen gewoon via het riool de gootsteen binnengewandeld alsof het niks is.
Verder zoals Frenkie zeggen zou; “no dead bodies in the closet” dus luitjes, succes met winter en kabinetcrisis en “tot we weer ‘s wah hebben”
(zu Carla dan weer zeggen)
Liefs Yang & Long
Terug van weggeweest.
We hebben de Surinaamse draad maar weer ‘s opgepakt.
Ik zag dat onze laatste story uit Bonaire 2016 kwam dus tijd voor wat meer actuele wauwel.
8 Januari hebben we weer eens een vliegensvlugge vlucht gehad zonder beloofde storm.
Bij aankomst op Zanderij in Su was de wachtrij uiteraard lang en dus maakte Jan een sprintje richting de kortere 60+ rij.
Hier heeft hij jaren op zitten kijken!
Geloof het of niet, maar hij is er door een boze brommende douanier uitgebonjourd.
“Alleen voor 60 plussers meneer!”
Wat een alleraardigst complimentje.
Zitten inmiddels een maandje in Paramaribo aan de altijd drukke Kwattaweg te wonen in een appartementencomplex en het is weer als vanouds.
Het tempo, je maakt het mee!
Terugschakelen naar de 1 en geregeld in de terug-uit.
Valt sowieso niet mee voor mij, de naam Lon betekent hier hollen-rennen-draven.
Verder is het er niet minder noisy op geworden met de dik opgevoerde brommers met te vaak kapotte knalpijpen, de ingebouwde speakers in auto’s met open ramen, het nauwelijks vooruitkomende verkeer waarbij je minimaal 3x dgs rondom etenstijd een hele rij toeterende Surinamers hebt met daarbovenuit uiteraard hondengeblaf en de Grietjes Bie die hun eigen naam tjielpen vanuit een lekkere palmboom.
Het groen wat overal wil groeien zoals de bananenboom in je achtertuin waar de vogelspin zich schuil houdt om ’s nachts op zoek te gaan naar vers aangekomen Hollands vlees.
Ook de 1e kakkerlak is reeds ingeklokt en de 2e lag op zijn ruggetje langs m’n bed.
We zijn weer terug in dit ‘Switi Sranan’.
Nog steeds is er op elke straathoek wel een Chinees supermarktje te vinden.
De eigenaresse van onze Chinees waar we dagelijks langsgaan heet Yung, ze noemt Jan voor het gemak Yang en mijn naam is Long.
Handig!
Dagelijks smeert ze me haar laatste aanwinst aan en ik trap overal in, graag zelfs, zolang ze het maar mooi brengt.
Nederlands praat ze bijna niet, dus we doen alles in het Chinees.
Vloeiend!
Zaterdagavond was ik in haar winkel en heeft ze me wel 10 x verteld “man Yang mooi, man Yang mooi” en dan lag ze in een deuk.
Mij wilde ze een oud Chineesie aansmeren, maar ik kijk het nog ff aan met munne Yang.
Yang is lekker bezig op de sociale werkplaats van Unu Pikin.
Heeft een lading collega’s daar en vermaakt zich goed.
Weliswaar speelt er nu een akkefiet, cultuurverschillen maken soms geschillen maar dat is hopelijk volgende week opgelost.
Sowieso was het onze geliefde “Tante” die op het lawaai afkwam en ff meldde dat we zo niet met meneer Jan omgaan.
O!
Yang was sowieso weer de gebakken banaan.
Hij had nog geen week gewerkt of daar kwam de huiduitslag weer op de proppen.
3 jaar geleden heeft hij Zika opgelopen, iets waarvoor hij nu resistent zou moeten zijn, maar toch kwamen er dezelfde symptomen opzetten.
Zijn lijf zat weer onder de rode dikke uitslag.
De jeuk was gelukkig snel genoeg onder controle met wat antihistamine.
Nou, toch ook maar ff naar het ziekenhuis bij ons tegenover waar we terecht kwamen in lange rijen, een bomvolle wachtzaal en we van diverse kastjes naar nog veel meer muren gestuurd zijn, om 6 uur later met een anti-allergie-infuusje rijker maar zonder diagnose weer op huis aan te gaan.
Er is in die tijd niet minder dan 5 duizend keer gevraagd aan Jan “wat heb je in godsnaam gegeten dat je er zo uitziet!?”
“Kiep!”
Vervolgens moest je bij de pinken blijven om het niet te laten uitdraaien op het uitwisselen van receptjes!!!
In het kort, zij denken aan een allergie of een varkensgriepje, wij denken aan een Zika-variantje.
Uitslagen zien er gelukkig goed uit en laten geen ontstekingswaarden of allergieën zien en op de Zika-uitslag wachten we nu pas 3 weken!
(bespaar jullie dit verhaal over kastje naar muur en meer meubilair)
Yang heeft nog een Prednisonkuurtje gehad en voelt zich beregoed.
Vrijdag uitslag! Rapapa…
In mijn geval ben ik na 1e dag dierenasiel afdeling dogs al in lappenmand terecht gekomen met waarschijnlijk een liesbreukje en dus ben ik richting de rustigere kattenafdeling gegaan.
Bij de dogs was het nice maar vooral pittig.
Je gaat ‘s morgens de hokken af waar meerdere honden tegen je op springen of het hok uit willen glippen.
Tegelijkertijd draag je 2 a 3 voederbakken die je snel snel nog sneller wilt neerzetten want de dogs hebben nog minder geduld dan ik.
Vervolgens is het uitkijken geblazen dat je in je hurry niet uitglijdt over poepies en plasjes of dat honden elkaars voer verorberen.
Dit noemen ze daar terecht “octopussen”.
Na voedertijd worden de hokken uitgemest, dus schrobben, bewateren enz.
In mijn carrière nog nooit zoveel drollekes voorbij zien komen.
Oké, liesblessure dus verder bij de cats…deze heb ik 2 weken verzorgd, erg verliefd geworden op kittens van de Q (uarantaine) totdat ik ‘s morgens wakker werd met een Odos, een ontzettende dikke ontstoken schouder.
Duh, dit gaat lekker!
Ben nu een week verder met Ibuprofen en coldpacks en ik kan zowaar zelf m’n haar weer kammen, maar bij aan- en uitkleden leen ik Yang z’n hand nog ff.
Gelukkig is het de linker arm die uitgeschakeld is, dus ik kan nog wel assisteren bij het hondenknuffelprogram met gehandicapten.
Heb gelukkig Marja, een Nederlandse vrijwilligster kunnen opsnorren die me hierbij helpt.
Top! Kids vinden het prachtig.
Ook het koken voor de daklozen lukt met 1 arm., (geej hendig zi Harry)
Erg leuk!
Ben afgelopen zondag na het koken de pakketjes mee wezen uitdelen in de stad.
Er wordt een route gereden waarbij er op vaste stekken flink getoeterd wordt en vervolgens verschijnen de dudes vanuit allerlei hoeken en gaten.
Je komt uiteraard verscheidene verhalen tegen, een vrouw met 2 grote honden en een deken, haar huis is net platgebrand en heeft niets meer en zwerft nu rond in Para.
De broer van Para’s rijkste ondernemer rent als hardste op het eten af.
Jonge gasten maar ook een oude opa die niet kan opstaan tijdens het trippen op het trottoir maar nog wel een hand rijkt naar het etensbakje.
Een man hinkend op 1 been, maar de snelheid heeft van een haas daar hij even later op een andere locatie weer present is voor nog een bakkie.
Sommigen slaan resoluut het eten af, eerst moet er gescoord worden op belangrijkere zaken, drugs, dat eten komt wel…of niet.
Deze stichting “Samen Delen” wordt gerund door vrijwilligers die elke zondag voor deze mensen in de keuken staan om hen van een maaltijd te voorzien.
Zij zijn weer afhankelijk van sponsoren zoals zoveel organisaties hiervan afhankelijk zijn.
Het pand waarin gekookt wordt, hoort bij de oude Volksmuziekschool, een prachtig houten koloniaal gebouw wat helaas aan het verpauperen is.
Jan zijn handen jeuken om er weer wat van te maken.
Yuri???!
Ook dit zal door het volk zelf onderhouden moeten worden, er is geen potje voor monumenten of cultureel erfgoed.
Het land zit meer dan ooit in een crisis, een fulltime salaris zit ergens tussen de 200 en 500 euro en bedenk dan dat je een euro betaalt voor 4 tomaten of 1 paprika.
Hoe moet het volk dan nog de extra potjes spekken?
En dus zie je vaak dat men meerdere baantjes heeft en men bedreven is in het hosselen.
Daarnaast wordt er ontzettend veel aan geld en goederen gestuurd vanuit Nederland, hoorde zelfs het dagelijks bedrag van zo’n 250.000 euro.
We hebben het dan over de Nederlandse Surinamers waarvan er zo’n 300.000 in Nederland wonen.
Bijna iedereen hier heeft familie in Nederland wonen.
Maar eh...over hosselen gesproken… vrijdagavond komt ons Christeltje weer spelen voor 2 ½ week.
Ze heeft hier 25 jaar geleden als jong ding stage gelopen bij SOS kinderdorp en in de armen gelegen van een Surinaamse prins in hotel Torarica.
Torarica staat nog steeds fier overeind Chris, en de prins?
Ben benieuwd, ik hou jullie op de hoogte van een evt soap.
wordt vervolgd…
Chris kun je btw een paar van die gootsteenzeefjes meenemen want de KAKkerlakken komen gewoon via het riool de gootsteen binnengewandeld alsof het niks is.
Verder zoals Frenkie zeggen zou; “no dead bodies in the closet” dus luitjes, succes met winter en kabinetcrisis en “tot we weer ‘s wah hebben”
(zu Carla dan weer zeggen)
Liefs Yang & Long
