Tripjes

Ik zeg heujhoi Holland,

Here´s de zijweg van de Kwatta speaking ....
Hoe is het met jullie in deze periode van carnaval en dooi? Jawel, hou hier alles bij, ´s avonds ontvang je hier het NOS-journaal op tv en ook de beschamende 0-2 nederlaag van Ajax-Manchester is ons niet ontgaan...
Hier gaat alles lekker z´n gangetje ... of z´n hobbeltje ... bedoel met al die hobbelpaarden ....
M´n werk is een afwisseling van paarden oppimpen en boeken sorteren, invoeren in de computer...nouja echt werk voor een vrijwilliger zullen we maar zeggen en Jan heeft naast z´n fietsen nu ook 2 infomiddagen gehouden over schildertechnieken.
Al met al zijn we mooi van de straat...
Maar eh ... had ik vorige week nog volop een grote mond over een vette zon en vooruitzichten die zeer rooskleurig waren, dan kan ik jullie nu vertellen dat daar werkelijk geen totum van is uitgekomen, we vallen nogal in herhaling maw de regen heeft weer gedomineerd.
Afgelopen week hadden we dus een regentrip naar het binnenland, Stone Island.
We werden thuis opgehaald door een heuse indiaan en toen hij zich zelf voorstelde als Gerrit ...("Wat?...huh? Gerrit? Hiet ons Grad nie zo?" )... voelde ik zowaar een blogje opkomen.
Z`n moeder, ook een volbloed indiaan, heette Alice McIntosh ... Nou vraag ik je ...
Winnetoe en Hiawata is uit ... Gerrit is in ..!
Goed, wij met onze Gerrit en wat Belse en Hollandse stagaires op weg naar het zuiden.
Na zo´n twee en een half uur waren we al zeker 10 km opgeschoten ... Allereerst moest het busje omgeruild worden in een bus met 4wheeldrive wat noodzakelijk is op deze route. Daarmee waren we nog gen tel onderweg of band was stuk en ja ... dat duurt dan allemaal ekkes ...
En al dat ekkes bijelkaar ... Neem de tijd!
Gelukkig begon het vanaf dat moment ook te plensen, dus het begin van de trip verliep lekker voorspoedig.
Eenmaal weer op weg maakte de prachtige jungle direct alles weer goed ... wat een vette groene tuin heeft Su! Na zo´n 3 uurtjes zijn we aangekomen (onsje) bij het Brokopondostuwmeer alwaar we de dam konden bezichtigen die in de jaren 60 gebouwd is in de Surinamerivier. Hierdoor liep het gebied achter de dam onder water, een gebied dat bestond uit zo´n 30 bosnegerdorpen. De regering heeft zo´n 16 transmigratiedorpen gebouwd voor deze groep ontheemden. Daar waar vroeger dus jungle was, zie je nu overal kale dode bomen boven het water uitsteken. We zijn daar lekker met een bootje doorheen gewieberd, voor ons fun, voor vissers een crime.
Vervolgens hebben we ons begeven naar Stone Island naar een schattig hutje aan het water met en prachtig uitzicht over het meer met z'n vele kleine eilandjes. Met een bootje zijn we het meer opgegaan richting de gouddelvers die aan één van de oevers actief waren. We mochten voor even het werk komen bezichtigen maar ik had m´n voeten nog geen tel uit de boot hangen of ze zakten al weg in het grote slurpende zandmonster ... met mij erachteraan ... dus daar waar iedereen druk doende was met goud zoeken, had ik het druk met het zoeken naar m´n flipfloppers ....(rest van info dus gemist ...)
Jan trof later bij thuiskomst nog wel wat goud tussen z´n grote teennagel aan, zo´n klompje ... noemen ze een broodje!!!
Natuurlijk zitten er veel illegale goudzoekers en mijnen in de Surinaamse jungle. Er komen er veel vanuit aangrenzend Brazilie, daar het Amazonegebied natuurlijk moeilijk te controleren is. Het is voor Suriname dan ook onduidelijk over hoeveel goud zij beschikken en wat er vlak voor hun neus verdwijnt via de Amazone.
Goed, Stone Island, de overnachting, zo fijn als de beloften in de reisfolders beschreven staan, met het pitoreske dorpje aan het water met lieftallige cabin temidden van gezellige oerwoudgeluiden onder de fonkelende sterrenhemel ... bladiebla ... zo hard regende het dus bij ons ... het spoelde het pitoreske spontaan weg en qua geluiden ... klopt ... hebben de ganse nacht genoten van lallende en zingende Belgen en betreft de lieftallige cabin ... het moment dat we de 2 bij 2 meter kamer inkwamen en probeerden de poeplucht te negeren ("is vast de junglemest" ) en we de stofnest van een klamboe omlaag gooiden, zijn we blijven hangen in een helse hoestbui ... totdat we bijna KO neervielen op bed maar nog wel nét een laatste spoor aan kipnuggetsdampen meekregen, die de vorige slaper had achtergelaten op het kussen ....
Gelukkig maakten twee prachtige toekans die elkaar achterna zaten in een boom rondom het huisje weer veel goed ... wat een beauty´s!
De volgende dag ... nieuwe kansen .... een stralende nieuwe zonovergoten dag aan het water...
Nee hoor, grapje, regen....
Ook leuk!
Op naar de het nationaal park de Brownsberg, eentje van zo´n 500 meter hoog ... appeltje eitje dussssss.
Vanaf de voet van de berg is het met een km of 10 een vrij steile klim, maar goed te doen met Gerrit's bus ... dachten we ... Gerrit meldt nog dat het waarschijnlijk ekkes een bietje ruig kan gaan worden vw die hevige plensbuien die de berg enigzins moeilijk begaanbaar maakt.
"Hou je vast!"
Nou dat was fun tot welgeteld bocht 2, toen stonden we al vast in de klei. De daaropvolgende 15 minuten waren er van gassen gassen en nog ´s gassen (niet dat we vooruit kwamen)...ik zeg nog tegen Gerrit: "Misschien dagge nog iets meer mot gassen!"
Vervolgens waren er nog wat meters vooruit een glijbaan achteruit en toen ... stilstand en veel damp! (zie videootje) De motor had zichzelf opgeblazen en dus zijn wij, zonder Gerrit de berg gaan beklimmen, natuurlijk vergezeld van inmiddels onze trouwste vrind, de regen!
Het was een mooie klim en na boven op de berg nog zo´n anderhalf uur te hebben gewacht en gewacht en gewacht op Gerrit (en vooral de lunch) hebben we ons gestort op het door de busrit gehutste bonenkipprakkie, heerlijk.
Daarna hebben we wederom een mooie watervalroute afgelegd, goed voor de spiertkes en voeten van Jan die op z'n crockklompen naar boven gesjouwd is...en hierbij zweert!
Op de route passeerden we nog een hol van de zwarte weduwe, het troeleke was gezellig thuis, te zien aan 1 lange harige soepstengel van een poot die buiten het hol stak!
Nadat er 1 van de meiden uit een boom was gevallen en kreupel liep, er we na zeker een half uurtje zon weer een plens water op onze donder kregen en de temp drastisch daalde, hebben we met een geleende pickup van de Brownsberg de berg weer afgepopt. Ik vond dit doodeng vw gladde glijdende glibberklei met aan beide kanten een ravein, maar een geweldige chauffeur- ode aan hem.
Na een half uur nonstop adrenalinestoten zijn we aangekomen (pondje deze keer) bij de kapotte bus. Na wat monteurswerk hieraan zijn we maar s op huis aangegaan, maar niet voordat de kids van de monteur nog even de naam van die éne grijze opa wilden weten ... uuh ... wie? Oooh!! Da's Jan!
De laatste kink in de kabel was de 50 meter sleepkabel die was blijven hangen na de monteurswerkzaamheden, die hebben we nog gezellig wat km mee laten bungelen...
Al met al enerverend...

Verder is het ons niet ontgaan dat het van de week valentijnsdag was. We zijn die avond uit eten geweest met een medewerker van UP, zittend in een taxi, de driver moemt zich "Muntje" en die kan me toch zingen, althans met zo'n beleving ...
Hij had z'n autoradio afgestemd op vette oude soul waar de jus vanaf droop! "Muntje goes Valentine"
Hij gilde me toch op de muziek mee, zó hoog met zulke uithalen ... alles om zich heen vergat hij ... (ook nie handig nie in de taxi...) bij de kruising heeft Muntje ons alle kleuren van de stoplichten 3x laten zien... Da's Muntje!
Bij het afrekenen "Hoeveel kost het ons Muntje?". "...Oh, eh...wat jij wil!" Lang leve Muntje! Puur entertainment.
Gaan 'm nu standaard voor de zaterdagavonden boeken.( hij mag z'n taxi thuislaten)
Over muziek gesproken, Whitney Houston was hier al behoorlijk populair en vw de beperkte muziekverameling in de radiostudio's wordt ze altijd erg veel gedraaid, maar nu na haar dood schalt zij wel erg veel door de boxen. Nouja ... op de werkplaats, als de zaagmachine gecombineerd met slijptol eroverheen gaat kan ik het best hebben.

Zojuist zijn we terug van een, jawel ZONNIGE weekendtrip naar Galibi. Christiaancondre gelegen in het oosten van Su. met een prachtig palmbomenstrand (eindelijk) gelegen aan de Marowijnerivier, dicht bij de monding van de oceaan.
Het gebied wordt bewoond door de Caraïb indianen en staat bekend om de duizenden schildpadden die jaarlijks 'snachts aan het strand hun eieren komen leggen.
Sommige soorten kunnen zo groot worden als een volkswagen, oké een salontafel dan ... geen grapje!
We zijn 's nachts met een groep eerst naar de zee bij het Galibistrand gevaren met een piaka (zeewaardige uitgeholde boomstam) een tocht van een uur ... dit alles zonder 1 spatje licht alleen een volle sterrenhemel, superrrrr .....
De Groene schildpad alias de Soepschildpad, waarvan wij het hele proces hebben mogen volgen aldaar was rond de 1.20 meter.
In trance( zij merken ons als groep dus niet op mits je geen zaklamp op haar kop schijnt) leggen zij zo rond de 150 eieren, het lijkt op een soort van lotto waarbij je de ballen ziet vallen in een diep gegraven kuil.
De eieren krijgen hierna weer een halve meter zand over zich heen, maar desondanks is deze delicatesse voor stropers weer makkelijk terug te vinden, dus geregeld worden nog dezelfde nacht eieren gestolen, alhoewel hier flinke straffen op staan.
Al met al een geweldig mooie bevalling van eieren gezien...

Het geval wilde ook dat in de groep waarmee we vanuit Paramaribo vertrokken naar Galibi, er enkele dames zaten uit een dorpje naast onze woonplaats, Oeffelt-Knoeffelt wel te verstaan, waarvan 1 meisje ook werkt voor dezelfde werkgever als ik. Onze buurvrouw in het huisje aan het strand had jaren terug in dezelfde woonplaats als ons gewoond en er een spiritueel centrum gerund en als klap op de vuurpijl schuift mijn eigen jufrouw van de 1e klas, juffrouw Henny uit Dreumel met haar man, halverwerge de reis in! Kan de wereld nog kleiner zijn...?
Tijdens de schildpaddentour heb ik juf Henny natuurlijk nog wel gevraagd of je schildpad nou met een D of DT schrijft! Heb voor straf voor deze intelligente vraag 10 x de tafel van 1 moeten opzeggen. (ging redelijk goed)

Jan en ik hebben nu een week vakantie en dan is het voor Janneman weer tijd om naar Holland te gaan.
Piet alias Pierre le pieque avec le boque komt Jan ophalen...(ik mail je het vluchtnr nog, Piet)
As week gaan we weer een heel eind zuidelijk op het binnenland aan, dit met bus en boot richting Danpaati, een gebied van de Marrons. (nakomelingen van destijds gevluchte slaven)
Jullie veel leut met de krokusvakantie en de carnaval, alaaf enzo...

Groeten met een pakkerd X
Jan & Lon

PS Lieuwke, we hebben hier een W.L. Lothlaan ... nou jij weer ...
En ook de Marieweg ligt hier een minuutje verderop.

PS 2 Er is door de buurmannen een dode alligator gesignaleerd in de sloot achter achter onze straat ...... da's wa anders as Sesamstraat!

Doegdag